ประวัติศาสตร์ภาษาและวัฒนธรรมประเทศมองโกเลีย

ประวัติศาสตร์ของมองโกเลียโบราณย้อนกลับไปในศตวรรษที่สามก่อนคริสต์ศักราชเมื่อ Xiongnu เข้ามามีอำนาจในหมู่ชนเผ่าเร่ร่อนอื่น ๆ อีกมากมาย

เนื่องจากการไม่รู้หนังสือและวิถีชีวิตเร่ร่อนจึงไม่ค่อยมีใครบันทึกโดย Huns ของตัวเอง พวกเขาปรากฏตัวครั้งแรกในประวัติศาสตร์จีนที่มีการบันทึกไว้ว่า "คนป่าเถื่อน" ซึ่งเป็นผู้ที่สร้างกำแพงขึ้นมา กำแพงเหล่านั้นต่อมาได้รับการขนานนามว่าเป็นกำแพงเมืองจีน

The Secret History of the Mongols เป็นหนึ่งในบันทึกประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ของมองโกเลีย ชาวมองโกเลียทุกคนอ่านหนังสือในภาษามองโกเลียสมัยใหม่ นี่เป็นหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดเล่มหนึ่งในภาษามองโกเลีย มีความคล้ายคลึงกันอย่างชัดเจนกับพระคัมภีร์ในรูปแบบวรรณกรรมถ้อยคำและการเล่าเรื่อง มีการคาดเดาว่าผู้เขียนอาจเป็นคริสเตียนหรืออย่างน้อยก็มีความรู้เกี่ยวกับพระคัมภีร์มาก ฮิวจ์เคมป์กล่าวว่า Qadag (หน้า 85-90, Steppe by Step) เป็นผู้ที่มีแนวโน้มมากที่สุดในการเป็นผู้ประพันธ์ประวัติศาสตร์ลับของชาวมองโกล เขาเขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของมองโกเลียโบราณและเชื่อมโยงความเป็นจริงสมัยใหม่กับโลกโบราณ แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของศาสนาคริสต์ในมองโกเลีย แต่ก็วาดภาพของมองโกเลียโบราณจากความสูงของศตวรรษที่ 21 "ประวัติศาสตร์มองโกเลีย" โดย B. Baabar เป็นแหล่งข้อมูลที่ดีสำหรับประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของมองโกเลีย

บนเส้นทางของมาร์โคโปโลครอบคลุมการเดินทางผ่านอาณาจักรมองโกลในสมัยของกุบไลข่านหลานชายของเจงกีส

ภาษามองโกเลียเป็นภาษาราชการของมองโกเลียและเป็นทั้งสมาชิกที่พูดกันอย่างแพร่หลายและเป็นที่รู้จักมากที่สุดในตระกูลภาษามองโกเลีย จำนวนผู้พูดในภาษาถิ่นทั้งหมดอาจอยู่ที่ 5.2 ล้านคนซึ่งรวมถึงชาวมองโกเลียส่วนใหญ่และชาวมองโกลหลายเชื้อชาติในเขตปกครองตนเองมองโกเลียในของสาธารณรัฐประชาชนจีน ในมองโกเลียภาษาถิ่น Khalkha มีความโดดเด่นและปัจจุบันเขียนด้วยอักษรภาษามองโกเลียทั้งแบบซีริลลิกและแบบดั้งเดิม (และในบางครั้งก็เป็นภาษาละตินสำหรับเครือข่ายสังคมออนไลน์) ในขณะที่ภาษามองโกเลียในภาษามีความหลากหลายมากกว่าและเขียนด้วยอักษรมองโกเลีย

มองโกเลียเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องประเพณีเร่ร่อน วิถีชีวิตแบบเร่ร่อนยังคงปฏิบัติอยู่ในพื้นที่ชนบทของประเทศในปัจจุบัน คนเร่ร่อนทำตามกิจวัตรประจำวันตามฤดูกาลเลี้ยงและผสมพันธุ์สัตว์เลี้ยง 5 ประเภทหลัก ได้แก่ แพะแกะวัว (รวมทั้งจามรี) อูฐและม้าโดยอพยพจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งตามทุ่งหญ้าและสถานที่ที่เป็นที่นิยมมากที่สุด