ประวัติศาสตร์ภาษาและวัฒนธรรมประเทศเซาท์ซูดาน

ซูดานใต้มีการตั้งถิ่นฐานจากหลายกลุ่มชาติพันธุ์ในช่วงศตวรรษที่ 15-19 หลังจากที่ภูมิภาคซูดานถูกรุกรานในปี 1820 โดยมูฮัมมัด อาลี อุปราชแห่งอียิปต์ภายใต้จักรวรรดิออตโตมัน ที่ทำซูดานใต้ถูกปล้นและกลายเป็นทาส ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 ซูดานอยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษ - อียิปต์ แม้ว่าทางเหนือจะยอมรับการปกครองของอังกฤษค่อนข้างเร็ว แต่ก็มีการต่อต้านมากขึ้นในภาคใต้ ด้วยเหตุนี้การเข้ามาควบคุมของอังกฤษในภาคเหนือจึงมีอิสระและมีความสำเร็จที่นำไปสู่ความพยายามในการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ในขณะที่ในภาคใต้จะเป็นการมุ่งเน้นไปที่การรักษาความสงบเรียบร้อยซึ่งนำไปสู่การแบ่งขั้วของการพัฒนาระหว่างเหนือและใต้ที่ดำเนินต่อไปเป็นเวลาหลายทศวรรษ หลังจากซูดานเป็นเอกราชในปี พ.ศ. 2499 รัฐบาลหลายชุดของประเทศ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพบว่าเป็นการยากที่จะได้รับการยอมรับโดยทั่วไปจากการเลือกตั้งทางการเมืองที่หลากหลายของประเทศ โดยเฉพาะในภาคใต้ ความขัดแย้งในช่วงต้นเกิดขึ้นระหว่างผู้นำทางเหนือที่หวังว่าจะกำหนดให้มีการขยายกฎหมายและวัฒนธรรมอิสลามอย่างจริงจังไปยังทุกส่วนของประเทศรวมถึงบังคับใช้ต่อผู้ที่ต่อต้านนโยบายนี้ ประชากรส่วนใหญ่ของซูดานตอนใต้จึงเกรงกลัวว่าทางใต้จะถูกควบคุมโดยรัฐบาลที่ตั้งอยู่ทางเหนือ ความกลัวเหล่านั้นนำไปสู่สงครามกลางเมืองที่ยืดเยื้อยาวนาน (พ.ศ. 2498–2572) ข้อตกลงแอดดิส อาบาบาปี พ.ศ. 2515 ที่ถูกนำมาใช้ ได้ช่วยยุติความขัดแย้งเพียงชั่วคราวและในทศวรรษถัดมา การต่อสู้อย่างกว้างขวางกลับมาพร้อมกับสงครามกลางเมืองครั้งที่สอง (พ.ศ. 2526-2548) การเจรจาการหยุดยิงและข้อตกลงระหว่างผู้นำภาคใต้กับฝ่ายเหนือเกิดขึ้นหลายครั้งแต่ให้ผลสำเร็จน้อยมาก จนกระทั่งเกิดการทำข้อตกลง Comprehensive Peace Agreement (CPA) ปี พ.ศ.2548 ซึ่งยุติการทำสงครามและสร้างโครงร่างของมาตรการใหม่ เพื่อแบ่งปันอำนาจ กระจายความมั่งคั่งและรักษาความปลอดภัยในซูดาน นอกจากนี้ยังได้รับสถานะกึ่งปกครองตนเองทางใต้ของซูดาน และกำหนดว่าจะมีการลงประชามติเอกราชสำหรับภูมิภาคในหกปี แม้จะมีอุปสรรคบางประการ แต่การลงประชามติที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อก็เกิดขึ้น โดยการลงคะแนนเสียงเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์สำหรับการแยกตัวเป็นเอกราชของซูดานใต้ ถูกจัดขึ้นเมื่อวันที่ 9–15 มกราคม พ.ศ. 2554 โดยผลการวิจัยบ่งชี้ว่า ประชากรทางใต้มีความต้องการที่จะแยกตัวออกมา ซึ่งประเทศซูดานใต้ประกาศเอกราชเมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ.2554 ซูดานใต้เป็นประเทศที่พูดได้หลายภาษาโดยมีภาษาพื้นเมืองมากกว่า 60 ภาษาที่พูด ภาษาราชการของประเทศคือภาษาอังกฤษซึ่งถูกนำมาใช้ในภูมิภาคนี้ในช่วงยุคอาณานิคม (ดูแองโกล - อียิปต์ซูดาน) ภาษาพื้นเมืองบางภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุด ได้แก่ ดินก้า, นูเออร์, บารี และ แซนเด ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาจูบาอาหรับ ซึ่งเป็นภาษาอาหรับที่ประชากรหลายพันคนใช้ โดยเฉพาะในเมืองหลวงจูบา