เบื่อโควิดไปเที่ยวกับแม่.. เวียดนามก็อยู่แค่ปากซอย

Kriangkrai Honghengseng

15 พ.ย. 2565

ในช่วงการแพร่ระบาดของโรคโควิด ผมและแม่ไม่มีโอกาสเดินทางไปเที่ยวในต่างจังหวัดหรือจ่างประเทศเลยเป็นเวลาติดต่อกันยาวนานกว่า 2 ปี จนกระทั่งสถานการณ์ดีขึ้น มีการฉีดวัคซีนกันอย่างแพร่หลาย แต่ยังคงต้องปฏิบัติตามมาตรการสาธารณสุขอย่างเคร่งครัด โดยหลังจากประเทศเพื่อนบ้านเริ่มเปิดพรมแดนให้นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางเข้าประเทศได้ ผมและแม่จึงช่วยกันตัดสินใจว่าจะเดินทางไปประเทศไหนดี จนท้ายที่สุดก็ตัดสินใจร่วมกันว่าเป็นประเทศเวียดนามที่เมืองดานังและฮอยอัน ซึ่งกำหนดให้ต้องฉีควัคซีนครบถ้วนและปฏิบัติตามข้อกำหนดของกระทรวงสาธารณสุขเวียดนามอย่างเคร่งครัด เราสองคนแม่ลูกปฏิบัติตามข้อกำหนดของสายการบินที่ต้องสวมหน้ากากอนามัยตลอดเวลา แสดงหลักฐานการฉีดวัคซีนต่อเจ้าหน้าที่สายการบิน และดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นเพื่อติดตามสุขภาพตลอดการเดินทาง เมื่อไปตามแหล่งท่องเที่ยวค่างๆของเวียดนามเราปฏิบัติตามมาตรการสาธารณสุขอย่างเคร่งครัด พยายามใช้เจลแอลกอฮอล์อยู่เสมอ สวมหน้ากากินามัย ลดการสัมผัส และหลีกเลี่ยงการอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก ปรากฏว่าเป็นประสบการณ์เดินทางอันแสนประทับใจเพราะปลอดภัยไม่เจ็บป่วยตลอดการเดินทาง แม่มีความสุขที่ได้ชื่นชมศิลปวัฒนธรรม สถาปัตยกรรม และวิถีชีวิตของชาวเวียดนาม ได้ทานอาหารพื้นเมืองเวียดนามในดินแดนต้นตำรับ และซื้อของที่ระลึกเป็นชุดอ๋าวหย่าย เครื่องแต่งกายประจำชาติของเวียดนามมาสวมใส่ที่บ้านเพื่อให้ระลึกถึงเวียดนามทุกครั้งที่ได้มาสวมใส่ ถือเป็นการท่องเที่ยวในช่วงโควิดที่มีคุณค่าและไม่น่ากังวลอย่างที่เราสองคนแม่ลูกคาดคิด แต่ก็ใข้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท พยายามท่องเที่ยวบนพื้นฐานของความไม่เสี่ยง เพราะแม่เป็นผู้สูงอายุที่อยู่ในกลุ่มเสี่ยง จึงพยายามปกป้องและดูสุขภาพของแม่อย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถือเป็นทริปที่แม่ประทับใจมากที่สุดในชีวิตเลยครับ